Mijn eerste indruk van haar stem bracht een vergelijking met Greg Brown’s dochter naar boven, Pieta. Bij intensere beluistering doe ik hiermee echter Emily Barker te kort, want haar stem biedt iets meer variatie en rijkdom. Beide hebben ze echter een prettige luiheid die door hun overwegend sobere muziek heen graaft. Slechts een paar dagen voor de originele releasedatum van de 7” vinyl single in Australië ligt haar album (en de desbetreffende single) bij mij in de bus. Het folk idioom ligt bij Emily’s muziek om de hoek, maar heeft wat mij betreft nog alle mogelijkheden om uit te groeien tot een meer eigentijdse alternatieve stijl. Het is zeer tweeslachtig, aan de ene kant biedt Despite the Snow iets zeer basaals, maar aan de andere kant bruist de verlokking naar iets imposants. De dames van The Red Clay Halo duwen haar met hun stemmige instrumentatie (Viool, Cello & Accordeon) vooralsnog richting de folk kant, en eerlijk gezegd hoor je mij niet klagen.

Vormgeving is één ding, maar de inhoud deelt een imposante intensiteit uit die slechts valt te koesteren. De liefde, dan wel de teleurstelling hieruit voortkomend, is een regelmatig terugkerend thema. De sfeer van het album spreekt dusdanig dat ik niet te diep ben ingegaan op de teksten, wanneer liefde in het spel is moet je primair je gevoel laten spreken. Toch? Ondanks dat er de laatste tijd voldoende indrukwekkends verschijnt in deze muziekstijl, wilde ik toch dit in de winter van 2008 verschenen album nog eens extra onder de aandacht brengen. Denk qua vergelijking aan ander recente albums aan Emma Tricca’s album Minor White, en Sarah McQuaid’s eerbetoon aan haar moeder I Won’t Go Home ‘til Morning. Later dit jaar voegt Martha Tilston nog een album toe, waar ik reikhalzend naar uit kijk. Emily’s Despite the Snow is een uitstekend album die allerminst weggemoffeld mag worden tussen de overkill aan releases, beluisteren is een veel beter alternatief. Serieus